همه چیز مرتب است.طاقچه ها را هم دستمال نمدار کشیدم و آینه را هم خوب پاک کردم.قاب عکس خاتم را هم نگاهی می کنم و دستم به سمت قرآن می رود.از لای دستمال گلدوزی شده مادر اولین شکوفه های درخت حیاطمان را در می آورم و لابه لای صفحات قرآن می گذارم.
صدای تیک ساعت می آیدو یادم می افتد که نفس های آخر است.نفس های آخر سال 1392.بوی بهارنارنج که فضای اتاق را پر می کند تک تک لحظات سال 92 را نفس می کشم و این یک سال به فاصله پلک زدنی برایم می گذرد.
این روزها یکی پس از دیگری چراغ های امیدم روشن می شود
تاریکی های ذهنم نورانی می شود
گاهی اما دلم هم می شکند ولی این شکستن را هم شاید دوست دارم...
خدا این روزها بدجور هوایم را دارد
شـــــــــــــکر
مخلصانه...
دل نوشــــ ت
فهمیدم که میشه یه جور دیگه هم بـــــود
این روزها عشق تو را تنفس می کنم
با تو هستم ، در هوای تو هستم اما چقدر دور می شوم
وقتی
لحظه ای یادت فراموش می شود.....
ماهی هم لحظه ای بی آب زنده نیست...
حال و روز نوشت:
از قافله راهیان نور شهدا جا موندم.......
