جا موندم......

هر کی به یه شکلی سعی می کرد که بهترین حال خودش رو نشون بده و از این لحظات نهایت لذت رو ببره و یه جوری نشون بده که چقدر مشتاق رفتن و پرکشیدنه....

چه حال و هوایی میشه وقت رفتن...وقتی که دلت پر کشیده و به هیچ قیمتی قرار نمی گیره..

با حسرت نگاه کردن به هر کدوم از زائرا و تکرار این جمله ی تکراری که "التماس دعا..." هم دردی رو درمون نمی کرد

اصلا کسی حال یه جامونده رو درک نمی کرد 

من مونده بودم و اشک چشمام و یه دل پر حسرت و داغ جاموندن از قافله 

و 

دلی که گره خورده بود به قـــــــــــافلــــه ســـــالار

پ.ن:

 رفیقان رفتند نوبت به نوبت و من جاموندم از قافله...

جوونی ما به فدات حسین جان ...کی می رسیم به کربلات حسین جان